Inhoudsopgave:
- Wat is het Miller Fisher-syndroom?
- Wat veroorzaakt het Fisher-syndroom?
- Wie loopt er risico op deze neurologische aandoening?
- Wat zijn de symptomen van het Miller Fisher-syndroom?
- Wat zijn de behandelingsopties voor het Miller Fisher-syndroom?
Voor de meeste mensen kost glimlachen, lopen en zelfs knipperen niet veel energie. U kunt zelfs deze basisfuncties van het lichaam uitvoeren zonder na te denken, omdat ze worden gereguleerd door een goede zenuw- en spiercoördinatie. Dit wordt echter niet gedeeld door een handvol mensen met het Miller Fisher-syndroom.
Wat is het Miller Fisher-syndroom?
De naam Miller Fisher-syndroom is ontleend aan de naam van zijn ontdekker, dr. C. Miller Fisher. Het Miller Fisher-syndroom (MFS) of het Fisher-syndroom in het kort is een van de "kinderen" van een zeldzame neurologische aandoening die het Guillain-Barre-syndroom wordt genoemd. Beide zijn auto-immuunziekten die optreden wanneer het immuunsysteem van het lichaam zich tegen een gezond zenuwstelsel keert in plaats van lichaamsvreemde stoffen te bestrijden die ziekten veroorzaken. MFS is echter niet zo ernstig als het Guillain-Barre-syndroom.
De neurologische aandoeningen die kenmerkend zijn voor het Fisher-syndroom komen voor in het perifere zenuwstelsel en ontwikkelen zich gewoonlijk snel binnen enkele dagen. Dit syndroom wordt gekenmerkt door 3 hoofdproblemen: spierzwakte in het gezicht (hangende oogleden en moeite met uitdrukken), slechte coördinatie en evenwicht, en verlies van reflexen.
Wat veroorzaakt het Fisher-syndroom?
De oorzaken van het Fisher-syndroom worden niet volledig begrepen, maar worden vaak veroorzaakt door een virale infectie. Meestal het griepvirus of het virus dat gastro-enteritis (buikgriep) veroorzaakt. Symptomen van verkoudheid, mono, diarree of andere ziekte worden vaak gerapporteerd als voorafgaan aan de symptomen van MFS.
Sommige onderzoekers vermoeden dat de antilichamen die door het lichaam worden aangemaakt bij het bestrijden van infecties, schade kunnen toebrengen aan de myeline-omhulling die de perifere zenuwen bekleedt. Het perifere zenuwstelsel verbindt het centrale zenuwstelsel met zintuigen, zoals de ogen en oren, en met andere organen zoals spieren, bloedvaten en klieren.
Als de myeline beschadigd is, kunnen de zenuwen de sensorische signalen niet goed sturen naar de spieren van het lichaamsdeel dat ze willen bewegen. Daarom is spierzwakte het belangrijkste kenmerk van dit syndroom.
Niet iedereen die met het virus is geïnfecteerd, krijgt echter automatisch het Fisher-syndroom. Dit syndroom is een zeer zeldzame aandoening. In de meeste gevallen blijft de oorzaak onduidelijk. Het is alleen dat ze plotseling symptomen van Miller Fisher vertonen.
Wie loopt er risico op deze neurologische aandoening?
Gemeld op de Healthline-pagina, kan iedereen MFS daadwerkelijk ervaren, maar sommige mensen zijn er meer vatbaar voor.
Groepen mensen die vatbaar zijn voor het ervaren van Miller Fisher zijn:
- jongen. Het Journal of the American Osteopathic Association meldt dat mannen twee keer zoveel kans hebben om Miller Fisher te ervaren als vrouwen.
- Middelbare leeftijd. De gemiddelde leeftijd van mensen met dit syndroom is 43 jaar.
- Oost-Aziatisch ras, vooral Taiwanees of Japans.
Sommige mensen kunnen ook MFS krijgen na vaccinatie of operatie.
Wat zijn de symptomen van het Miller Fisher-syndroom?
Symptomen van MFS treden meestal snel op. Symptomen van het Miller Fisher-syndroom beginnen over het algemeen ongeveer één tot vier weken na besmetting met het virus te verschijnen. De snelheid waarmee de symptomen zich ontwikkelen, onderscheidt hen van andere geleidelijke neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer, Parkinson of ALS.
MFS begint over het algemeen met zwakte in de oogspieren die zich verder ontwikkelen naar het onderste deel van het lichaam. Symptomen van het Fisher-syndroom zijn onder meer:
- Verlies van en controle over lichaamsbewegingen, inclusief zwakte of ongecontroleerde bewegingen.
- Verlies van bewegingsreflexen, vooral in de knieën en enkels.
- Wazig zicht.
- Dubbel zicht.
- Verzwakte gezichtsspieren, die wordt gekenmerkt door een hangend gezicht.
- Niet kunnen glimlachen, fluiten, onduidelijke spraak, moeite om de ogen open te houden.
- Verminderde lichaamsbalans en coördinatie, wat kan leiden tot vallen.
- Wazig zien of dubbel zien.
- In sommige gevallen moeite met plassen.
Veel mensen met MFS hebben moeite met rechtop lopen of heel langzaam lopen. Sommigen lieten een gekke manier van lopen zien als een eend.
Wat zijn de behandelingsopties voor het Miller Fisher-syndroom?
Er is geen specifieke remedie voor het Miller Fisher-syndroom. Volgens het National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) zijn er twee belangrijke behandelingsopties voor MFS. De eerste is een injectie van immunoglobuline met hoge doses eiwit in de bloedbaan. Het doel is om het immuunsysteem tegen infectie te versterken en het herstel te versnellen.
Een alternatief is de plasmaferese-procedure, een plasma-uitwisselingsprocedure om het bloed te reinigen. Na reiniging worden de bloedcellen weer teruggebracht naar het lichaam. Deze procedure kan uren duren en is moeilijker dan immunoglobulinetherapie. Dat is de reden waarom de meeste artsen prioriteit geven aan immunoglobline-injecties in vergelijking met plasmaparese.
In de meeste gevallen wordt de behandeling voor het Miller Fisher-syndroom gestart binnen 2-4 weken na het begin van de symptomen en duurt deze maximaal 6 maanden. De meeste mensen herstellen volledig onmiddellijk na het beëindigen van de therapie. Sommige mensen kunnen echter blijvende effecten ervaren, zodat de symptomen op elk moment kunnen terugkeren, hoewel ze zelden voorkomen.
