Gevaar voor pericardiale effusie, wanneer het hart wordt 'ondergedompeld' in water

Heeft u ooit gehoord van een aandoening waarbij het hart in water wordt ondergedompeld? Hoewel het raar klinkt, is deze aandoening in feite een van de problemen die zich in uw hart kunnen voordoen. Dit hartgezondheidsprobleem wordt een pericardiale effusie genoemd. Bekijk de uitleg in het volgende artikel.

Wat is een pericardiale effusie?

Pericardiale effusie is een overmatige of abnormale ophoping van vocht in het gebied rond het hart. Deze aandoening wordt pericardiale effusie genoemd omdat deze optreedt in de ruimte tussen het hart en het pericardium, het membraan dat het hart beschermt.

Eigenlijk is de aanwezigheid van pericardvocht, zolang de hoeveelheid nog klein is, de aandoening nog steeds geclassificeerd als normaal. De reden is dat deze vloeistof de wrijving kan verminderen tussen de lagen van het pericardium die aan elkaar kleven elke keer dat het hart klopt.

De opeenhoping van vloeistof die de normale limieten overschrijdt, kan echter druk uitoefenen op het hart, waardoor het orgaan het bloed niet normaal kan pompen. Dit betekent dat het hart niet goed kan functioneren.

Normaal gesproken is de vloeistof in de pericardiumlaag slechts ongeveer 15 tot 50 milliliter (ml). Ondertussen kan bij pericardiale effusie de vloeistof in deze laag 100 ml of zelfs 2 liter bereiken.

Bij sommige mensen kan deze pericardiale effusie snel plaatsvinden en staat bekend als acute pericardiale effusie. Ondertussen vindt onder andere omstandigheden de vochtophoping langzaam en geleidelijk plaats, bekend als subacute pericardiale effusie. Deze aandoening wordt alleen chronisch genoemd als deze meer dan eens voorkomt.

Op een ernstiger niveau kan deze aandoening harttamponade veroorzaken, een hartaandoening die levensbedreigend kan zijn. Dan heeft u zeker direct medische zorg nodig. Toch zal pericardiale effusie, indien onmiddellijk behandeld, niet erger worden.

Wat zijn de symptomen van een pericardiale effusie?

In feite ervaren mensen die pericardiale effusie ervaren vaak geen symptomen of tekenen. Kortom, wanneer u deze aandoening ervaart, zal het hartzakje uitrekken om meer vocht op te nemen. Wanneer de vloeistof de uitgerekte pericardiale ruimte niet vult, verschijnen er meestal geen tekenen en symptomen.

Symptomen zullen optreden als er te veel vocht in het hartzakje zit, waardoor het op verschillende omliggende organen drukt, zoals de longen, de maag en het zenuwstelsel rond de borst.

Het vloeistofvolume in de holte tussen het hart en het hartzakje bepaalt de symptomen die kunnen optreden. Dit betekent dat de symptomen van elke persoon anders zijn, afhankelijk van hoeveel vocht er is opgebouwd. Enkele van de symptomen die kunnen optreden, zijn onder meer:

De borstkas doet pijn, voelt aan als druk en wordt erger als je ligt.
De maag voelt vol aan.
Hoesten.
Moeilijk om te ademen.
Flauwvallen
Hartkloppingen.
Misselijkheid.
Zwelling in de buik en benen

Als de aandoening echter ernstig is, kunt u symptomen krijgen zoals:

Hoofdpijn.
Koude handen en voeten.
Koud zweet.
Het lichaam ervaart zwakte.
Misselijkheid en overgeven.
De huid wordt bleek.
Onregelmatige ademhaling.
Moeite met plassen.

Wat veroorzaakt pericardiale effusie? '

Deze aandoening kan verschillende oorzaken hebben, waaronder:

Auto-immuunziekten, zoals reumatoïde artritis of lupus.
Pericardiumkanker.
Gebruik van bepaalde medicijnen, zoals medicijnen om de bloeddruk te verlagen, medicijnen tegen tuberculose, medicijnen tegen epilepsie, chemotherapie.
Blokkering die de stroom van pericardvocht blokkeert.
Ontsteking van het hartzakje na een hartoperatie of een hartaanval.
Stralingstherapie voor kanker, vooral als het hart wordt blootgesteld aan straling.
Verspreiding van andere orgaankankers (gemetastaseerd), zoals longkanker, borstkanker, melanoom, bloedkanker, Hodgkin-lymfoom en non-Hodgkin-lymfoom.
Trauma of een steekwond rond het hart.
Ophoping van bloed in het hartzakje na een verwonding of een chirurgische ingreep.
Hypothyreoïdie.
Infecties veroorzaakt door bacteriën, virussen, schimmels of parasieten.
Uremie.
Hartaanval.
Reumatische koorts.
Sarcoïdose of ontsteking van de lichaamsorganen.
Het lichaam kan voedingsstoffen niet goed opnemen.

Is pericardiale effusie gevaarlijk?

De ernst of ernst hangt af van de gezondheidstoestand die de pericardiale effusie veroorzaakte. Als de oorzaak die pericardiale effusie veroorzaakt, kan worden verholpen, zal de patiënt vrij zijn en herstellen van de pericardiale effusie.

Pericardiale effusies veroorzaakt door bepaalde gezondheidsproblemen, zoals kanker, moeten onmiddellijk worden behandeld omdat ze de kankerbehandeling die wordt uitgevoerd, zullen beïnvloeden.

Als pericardiale effusie onbehandeld blijft en erger wordt, wordt een andere gezondheidstoestand genoemd harttamponade.

Harttamponade is een aandoening waarbij de bloedcirculatie niet goed werkt en veel weefsels en organen geen zuurstof krijgen doordat er te veel vloeistof op het hart drukt. Dit is natuurlijk erg gevaarlijk, het kan zelfs de dood tot gevolg hebben.

Hoe pericardiale effusie diagnosticeren?

Volgens UT Southwestern Medical Center, wanneer een arts of andere medische professional vermoedt dat een persoon een pericardiale effusie heeft, is het eerste dat wordt gedaan een lichamelijk onderzoek.

Pas daarna zal de arts of medisch deskundige verschillende andere tests uitvoeren om een diagnose te stellen om de juiste behandeling te bepalen. De volgende zijn enkele van de soorten tests die gewoonlijk worden gedaan om pericardiale effusie te diagnosticeren:

1. Echocardiogram

Deze tool gebruikt geluidsgolven om een afbeelding of foto te vormenechte tijd vanuit het hart van de patiënt. Deze test helpt de arts om de hoeveelheid vloeistof in de holte tussen de pericardiale membraanlagen te bepalen.

Daarnaast kan een echocardiogram de arts ook laten zien of het hart het bloed nog goed pompt. Deze tool helpt artsen ook bij het diagnosticeren van potentiële patiënten met harttamponade of schade aan een van de kamers van het hart.

Er zijn twee soorten echocardiogrammen, namelijk:

Transthorisch echocardiogram: een test waarbij een geluidszender over uw hart wordt geplaatst.
Transoesofageale echocardiogram: een kleinere geluidszender die in een buis wordt gevonden en in het spijsverteringsstelsel wordt geplaatst dat zich uitstrekt van de keel tot de slokdarm. Omdat de slokdarm zich dicht bij het hart bevindt, kan een apparaat dat op die locatie wordt geplaatst een gedetailleerder beeld geven van het hart van de patiënt.

2. Elektrocardiogram

Dit apparaat, ook wel ECG of ECG genoemd, registreert de elektrische signalen die door het hart gaan. De cardioloog kan patronen zien die kunnen duiden op een harttamponade bij het gebruik van dit apparaat.

3. Röntgenfoto van het hart

Deze diagnose wordt meestal gedaan om te zien of er veel vloeistof in het pericardiale membraan zit. Een röntgenfoto laat een vergroot hart zien als er overtollig vocht in of om het hart zit.

4. Beeldvormende technologie

Geautomatiseerde topografieof wat algemeen bekend staat als een CT-scan enmagneten resonantie beeldvorming of MRI kan helpen bij het detecteren van de aanwezigheid van pericardiale effusie in het gebied van het hart, hoewel deze twee tests of tests zelden voor dit doel worden gebruikt.

Beide onderzoeken kunnen het echter indien nodig voor artsen gemakkelijker maken. Beiden kunnen beide wijzen op de aanwezigheid van vloeistof in de pericardiumholte.

Hoe behandelt u dan pericardiale effusie?

De behandeling van pericardiale effusie hangt grotendeels af van de hoeveelheid vloeistof die aanwezig is in de hartholte en het pericardium, de hoofdoorzaak, en of de aandoening de potentie heeft om harttamponade te veroorzaken of niet.

Meestal zal de behandeling zich meer richten op het aanpakken van de oorzaak, zodat pericardiale effusie op de juiste manier kan worden behandeld. De volgende behandelingen zijn mogelijk:

1. Gebruik van drugs

Meestal is het gebruik van medicijnen gericht op het verminderen van ontstekingen. Als uw aandoening niet het potentieel heeft om harttamponade te veroorzaken, kan uw arts ontstekingsremmende geneesmiddelen voorschrijven, zoals:

Aspirine.
Steroïdeloze ontstekingsremmers(NSAID's) of pijnstillers zoals indometachine of ibuprofen.
Colchicine (Colcrys).
Corticosteroïden zoals prednison.
Diuretica en verschillende andere medicijnen voor hartfalen kunnen worden gebruikt om deze aandoening te behandelen als deze wordt veroorzaakt door hartfalen.
Antibiotica kunnen worden gebruikt als de aandoening wordt veroorzaakt door een infectie.

Als deze aandoening optreedt als gevolg van kanker van de patiënt, omvatten andere mogelijke behandelingen chemotherapie, bestralingstherapie en het gebruik van geneesmiddelen die rechtstreeks in de borst worden geïnjecteerd.

2. Medische en chirurgische procedures

Er zijn ook medische en chirurgische procedures die kunnen worden uitgevoerd om pericardiale effusie te behandelen. Deze behandelingsmethode kan worden gekozen als behandeling met ontstekingsremmende medicijnen niet lijkt te helpen bij het overwinnen van deze aandoening.

Bovendien worden deze methoden gebruikt als u kans heeft op harttamponade. Enkele van de mogelijke medische en chirurgische procedures zijn:

een. Vloeistofverwijdering

Uw arts kan u aanraden om vloeistoffen te verwijderen als u een pericardiale effusie heeft. Deze procedure wordt uitgevoerd door de arts die een injectiespuit, vergezeld van een buisje, in de holte van het hartzakje steekt om de vloeistof erin te verwijderen.

Deze procedure staat bekend als pericardiosynthese. Naast het gebruik van een injectiespuit en katheter, gebruikt de arts ook echocardiografie of röntgenfoto's om de beweging van de katheter in het lichaam te zien, zodat deze de juiste bestemmingspositie bereikt. De katheter bevindt zich aan de linkerkant van het gebied waar vloeistof wordt verwijderd voor een paar dagen om te voorkomen dat er zich opnieuw vloeistof in het gebied ophoopt.

b. Hartoperatie

De arts kan ook een hartoperatie uitvoeren als er een bloeding in het hartzakje is, vooral als dit het gevolg is van een eerdere hartoperatie. Deze bloeding kan ook optreden als gevolg van complicaties.

Het doel van een hartoperatie is om vloeistoffen te verwijderen en schade aan het hartorgaan te herstellen. Gewoonlijk zal de chirurg een pad door het hart maken zodat vloeistof uit de pericardiumholte in de buikstreek komt, waar de vloeistof goed kan worden opgenomen.

c. Procedure voor het uitrekken van het pericardium

Meestal wordt deze procedure zelden uitgevoerd. Uw arts kan deze procedure echter uitvoeren door een ballon tussen de lagen van het pericardium te steken om de twee gehechte lagen uit te rekken.

d. Verwijdering van het hartzakje

Chirurgische verwijdering van het pericardium kan worden uitgevoerd als pericardiale effusie aanhoudt, zelfs nadat vloeistof is verwijderd. Deze methode wordt pericardiectomie genoemd.

Kan deze aandoening worden voorkomen?

Preventie van pericardiale effusie is bedoeld om het risico van verschillende oorzaken die deze aandoening kunnen veroorzaken, te verminderen. Over het algemeen kan deze aandoening worden voorkomen door een gezond hart te behouden, zoals:

Beperk alcoholgebruik.
Eet hart-gezond voedsel.
Train regelmatig en behoud het lichaamsgewicht.
Raadpleeg uw arts regelmatig, vooral als u gezondheidsproblemen heeft die verband houden met het hart.